[...]
Den knytte neven
kan ingen ting gjeva
og ingen ting
ta imot.

Nokon har sett deg

Du gøymer deg for dei andre,
vil ikkje syne deg fram.
Tek på deg kappa
som gjer deg usynleg.
Ingen skal sjå ditt nakne
nederlag og skam.

Men solmakti nådde hjarta
og nækte deg for den eine.
Alt i-deg låg ope i dagen.
Du var ikkje lenger åleine.

Solstrålar vermer
ditt arme lende.
Nokon har sett deg-
Underleg er det å kjenne.

Det er ikkje skam du kjenner.
Freden og tryggleiken
fylgjer i alt du gjer,
fordi du har synt fram
det inste i deg
for nokon som er deg kjær.
Trygg kjenner du deg, og roleg
av di at nokon har sett deg
slik som du er.

Rotlaus

Du står der trygg av di du fann
din grunn.
Meg jagar eld og uro kvar
ei stund.

Um kvervelvinden riv med
bråe kast,
du har dei røtene som held
deg fast.

Eg stomlar fram, eig ikkje rast
og ro,
Du står og veit korleis det er
å gro.

Med' lengten driv meg kringum land
og strand,
står du og gror i fred, av di
du fann.

Fulltrygg står du der i din fred
og veit-
Meg jagar livet vidare
på leit.

Du i meg

Den morgonene eg vakna,
vart alt så underleg.
Sæl kjende eg det levde
eit du i meg.

Nyskapt stod alt ikring meg.
Og lukkeleg og still
kom gleda hit og melde
at du er til.

Biletet

Eg ville teikne med ord
ho som eg ber i hugen,
så eg fekk synt ho fram.
Men ordi rakk ikkje til.

Eg ville seia ho med blomar,
skire som hennar augo.
Men alle blomeberg i verdi
kunne ikkje syne fram
korleis ho var.

Eg dyppa min pensel
djupt ned i blåe havet.
Eg teikna med stjerneskrift
på natthimmeldjupet.
Dei logande haustfargar
over lauvskog og lier,
dyppa eg penselen i.
Men biletet bleikna
mot henne eg elskar.

Då opna eg bringa,
dyppa penselen djupt inn
og måla ho
med mitt hjarteblod.

Då blodet storkna
stråla det fram:
Biletet av henne
eg elskar.