Omtale fra forlaget
"Jon kom tumlande ut av huset. Det hadde ringt. Meir visste han ikkje. Han hadde òg lenge kjent at det ville ringe eingong. Likevel var det hardt og uventa." Slik lyder opningslinjene. Tarjei Vesaas skreiv romanen rundt 1960, i skuggen etter første verdskrigen, og med atomkappløpet som trugande horisont. Til forleggaren Harald Grieg forklarte han boka slik: "Brannen står for eit bilete av den moderne verden, riden av demonane, lidenskapen, nag, sadisme, aggresjonar – mange slags løynde og halvløynde eldar, så brannen lurer under overalt, og kan loge opp som brennande hestehovud i lause lufta. Den unge Jon blir vekt til medvet om alle desse ulykkene, så han må gå ut, og på augneblinken blir han oppsøkt og innblanda i alt det rådlause." Eit symboltungt varselrop til menneska som dessverre ikkje er mindre aktuelt 60 år seinare.
Forlag Gyldendal
Utgivelsesår 2022
Format Heftet
ISBN13 9788205568969
EAN 9788205568969
Serie En klassiker fra Gyldendal
Genre Klassisk litteratur
Språk Nynorsk
Sider 188
Utgave 1
Finner du ikke ditt favorittbibliotek på lista? Send oss e-post til admin@bokelskere.no med navn på biblioteket og fylket det ligger i. Kanskje vi kan legge det til!
Er det verda som går utfor bakke i denne boka eller er det berre hovudpersonen Jon som er i ferd med å miste fotfestet på si lange vandring? Det får vi ikkje noko klårt svar på. Jon støytar rett nok bort i ein rad urovekkande og skræmande hendingar, men møter òg trivlege folk som gjev han ei hjelpande hand når det trengst.
Vesaas nyttar eit fortetta språk med korte setningar og ord. Trass i den enkle språkføringa verkar teksten mystisk og skakande. Eg sjår med spaning fram til teaterversjonen av «Brannen» på Nationaltheatret.
Ingen diskusjoner ennå.
Start en diskusjon om verket Se alle diskusjoner om verketKva skal ein gjera når heile verda synest vera eit stirande auge på ein?
— Kva er det?
— Eg trur vi heller skulle ein annen veg, sa han endå han såg der var ingen.
— Der er ingen, som du ser. Og kva er feilen med denne?
— Det veit eg ikkje.
— Nei vel, sa den rolege, roleg og hardt. Vi lyt nok igjennom.