Pietistane såg på Bibelen som eit verk der forfattarane ord for ord var styrte av Guds hand. Grundtvig støtta ikkje slik biblisime. Han såg Bibelen som eit tidsbunde verk, skrive av menneske. Derfor måtte den også vere open for fortolking.

Galleriet var eit godt utsiktspunkt for å sjå inn i bedehusmiljøet, og det var også tilstrekkeleg skjerma til at ein kunne kommentere og samtale om det ein såg. I så måte hadde kikkinga fra galleriet mykje til felles med den seinare fjernsynskikkinga, og det er kanskje ikkje tilfeldig at gallerilivet gjekk tilbake i samme periode som fjernsynet erobra bygdene.

Ei viktig plattform fann dei i lutherdomens lære om det allmenne prestedømmet. Her var grunntanken at kvar og ein utan omsyn til rang kunne møte Gud og bli opplyst av Gud. Slik lære gav sterke haldepunkt for eit myndig lekfolk og tente som inspirasjon om ein allmugemann kjende seg kalla til predikant.

...forkynte Grundtvig at livet var ei gåve menneska skulle gle seg over her og no. Han la mindre vekt på å forkynne bodskapen om synd og soning, og ytra seg jamvel kritisk om trua på helvetet og Guds evige straffedom.

Gamle bedehusfolk kan vitne om omvendinga si ved å seie at no er det lenge sidan eg kom ned frå galleriet. I så måte inngjekk denne handlinga som ein del av kroppsspråket til bedehuskulturen og omvendingskristendommen: å reise seg, å gå ned frå galleriet, å gå fram, å bøye kne, osv.

Under vekkingar var det ofte særleg mykje folk på galleriet. Då kunne det gå føre seg eit drama nede i salen. ...
Men samstundes var ikkje avstanden mellom salen og galleriet større enn at tilskodararen på galleriet kunne bli involvert i dramaet og sjølv hamne midt på scena. Slik sett fungerte galleriet både som underholdningsplass for bygda og misjonsmark for bedehusfolket.

Mens undervisningsmetodene i latinskulen var prega av pugging og utanåtlæring, skulle den grundtvigske folkehøgskulen formidle lærestoffet gjennom munnleg forteljing.

Men når det kom til stykket, var motstanden sterk og motmennene mange. Noko grundtvigsk alternativ til den pietistiske vekkingrørsla fekk vi aldri her i landet.

Det er eit påfallande trekk at den nye arbeiderklassa i liten grad blei dregen med. Mykje tyder på at industriarbeidarane og familiene deira har kjent seg framande på bedehuset. Når desse gruppene kom med i vekkingar, var det helst i regi av frikyrkelege rørsler.

Det nystifta partiet Venstre vann i si tid slagkraft ved at vekkingspresten Lars Oftedal styrte bedehusflokken inn i dette partiet. Men kristenfolket følgde også leiaren då han i 1888 braut ut av moderpartiet og slutta seg til Moderate Venstre. I 1930- åra kunne Kristeleg Folkeparti sanke røyster frå dei same krinsane.