Bokelskere.no

Du må forstå så meget du kan, og la resten være. Det er ikke noen dårlig egenskap ved en fortelling at man bare skjønner halvparten av den. (Også Drømmerne)

Når en tenker over det, Mira, hva er så livet annet enn en nøyaktig innstilt og umåtelig innviklet maskin som forvandler lekende hvalper til gamle, skabbete, blinde bikkjer, og stolte stridshingster til magre øk, og kjekke silkekledde gutter som synes verden er full av både fryd og redsel, til svake oldinger medd rinnende øyne, stakkarer som må drikke knust horn av nesehorn?

Fra novellen Drømmerne.

Gjett om eg har lest denne.. Eller, eg har faktisk ikke lest den - far min las den for meg då eg var lita, den og Trollelgen av Fønhus. Trur eg var vettskremt i fleire månader etterpå, framleis ser eg tydeleg for meg fleire avsnitt. Særleg slutten av Jernvognen stod for meg som skrekkeleg. Men eg bør vel ikke tale høgt, som lot dotter mi på 5 år sjå Tim Burtons Allice in Wonderland. Og den var litt annleis enn disneys, gitt..

Kan hende eg burde lese Jernvognen opp att og få den ut av barneverda og lempe den på plass i vaksenverda.

What ho! I said. What ho! said Motty. What ho! What ho! What ho! What ho! What ho! After that it seemed rather difficult to go on with the conversation. (My Man Jeeves; Jeeves and the Unbidden Guest)

Et mulig mirakel, dette ein gjerne les i avisa - om eit mariaansikt som såvidt kan skjelnast på ein vegg, med tunge tårer dryppande frå auga. endåtil tårar av blod. Som regel har det heile ei greiforklaring, når ein ser nærare på det. Og ikkje noko mirakel - det låg vel i korta med ordet mulig. Om ein er i tvil - er det sjeldan eit mirakel. Jakobstigen til dømes, var tydelegare enn som så. Svært tydeleg.

Det er forsåvidt fleire av mirakla i debutboka til brian strause som verkar temmeg handfaste. eller forsåvdt berre eitt. det begynner nemleg å regne roseblad. resten er kan hende meir diffuse.

mirakler er berre ein ingrediens i denne flåseteunderhaldande boka. han har også teke den amerikanske kjernefamilien på kornet i, skildra med eit temmeleg skeivt, men likevel kjærleg, smil om munnen.

Eller amerikansk.. den har kraftige likskapar med norske familiar, gitt.

haha - takker, det var forveksling gitt!

Lest den fleire gonger. Det er sagt så mykje vettugt om denne boka at eg held klokeleg munn til eg finn noko som kan måle seg med dette.

Den les eg stadigvekk for ungane, den herlegaste av alle Roalddahls. Og så fine teikningar også.

Fin, likte vinklinga - ånda som allvitande forteljar, og våker over dei surrete amerikanske turistane som blir kidnappa i burmas jungel. eigentleg får den 4+.

Sweet!