«Fǫgr er hlíðin, sva at mér hefir hon aldri jafnfǫgr sýnzt – bleikir akrar, en slegin tún – ok mun ek ríða aptr ok fara hvergi.»

'Hvárt er Gunnarr heima?' 'Vitit þér þat; en hitt vissa ek, at atgeirr hans var heima,' segir austmaðrinn. Fell han þá niðr dauðr.

Þá fékk Gunnar sár tvau; ok sǫgðu það allir menn, að hann brygði sér hvárki við sár né við bana.
Hann mælti til Hallgerðar: «Fá mér leppa tvá ór hári þínu og snúit þit móðir mín saman til bogastrengs mér.»
«Liggr þér nokkut við?» segir hon.
«Líf mitt liggr við,» segir hann, «því at þeir munu mik aldrei fá sótt, meðan ek kem boganum við.»
«Þá skal ek nú,» segir hon, «muna þér kinnhestinn, og hirði ek aldrei hvárt þú verr þik lengr eða skemr.»
«Hefir hverr til síns ágætis nǫkkut,» segir Gunnar, «og skal þik þessa eigi lengi biðja.»