Spennende og interessant bok om å ikkje tru. For meg framstår Dawkins like dømmande ovenfor dei som trur, som han kritiserar dei for å vere mot ateistar.
Dawkins sine tankar rundt karikaturstriden var veldig spennande, og opna opp nye perspektiv. Eg er òg samd i mykje av det han seier omkring barn og deira plass i religion og kor medvitne vi faktisk er om kva vi seier til, og ikkje minst om, barn. Er det riktig å klassifisere eit barn på bakgrunn av foreldra sin tru?
Denne boka trur eg vil vere interessant for truande og ikkje truande, som irritasjon, augeopnar og inspirasjon.
Sist sett
