Bokelskere.no

Jeg forstår at noen synes skrivestilen er spesiell, men hvis du liker det derimot (som meg) - er det gull. En stor leseopplevelse. Og det gjelder alle de 3 bøkene i denne samlingen.

Eg må ærleg innrømme at eg ikkje vart særleg fenga. For meg personleg vert det for mykje konsept; Kjærstad synsast å bruke mykje fokus på korleis ein kan fortelje, men eg synst ikkje det er mykje substans og innhald. Det er mykje om Jonas Wergeland, men etter å ha lest utallige sider følar eg ikkje at eg kjem så veldig nært innpå denne karakteren. Setningane er irriterande lange, litt som ei oppvisning i kor mange komma og semikolon Kjærstad klarar å presse inn i ei setning. Til tider var det underhaldande og mykje god fantasi, men eg satt ikkje igjen med ei stor lesaroppleving. Når sant skal seiast, så køyrar Kjærstad løpet ut, så for dei som likar språket og forteljerteknikkane så kan eg skjønne at dette fenger.

Da har man lest det også. Kjærstad uten substans og innhold, det har jeg vel aldri hørt før, men alt må være en første gang.

Jeg synes det er ærlig og tøft av deg å skrive dette, men som du skjønner så er jeg ikke akkurat enig.

Velkomen til litteraturens verden :) Kva som er substansen i ei bok er vel neppe gitt, men derimot gitt lesaren og ein breiare diskusjonen om litteratur og det konkrete verket. Det skjer jo mykje i boka, det er mykje fablar, ting som pirrar og gjer meg nysgjerrig, mange hendingar, mykje karakterer. Men tross i det sitt eg ikkje igjen med mykje i ettertid. Det gav meg ikkje noko, eg vart "berre" underhaldt eg kom ikkje inn på personane. Det er "mykje" språk, lange setningar, det er ei stor ordrikdom, men likevel, eg kom fortsatt ikkje inn på personane i boka.

Det er vel ein evig diskusjon dette, om kva som er ein god balanse mellom fokuset på korleis ein skal fortelje/skrive/dikte og sjølve forteljinga og det ein skriv. For meg er det tydeleg at Kjærstad i Wergeland-triologien skal få fram nokre poeng om korleis ein skal fortelje ei historie, jf. Wergeland sitt liv og virke, og eg synst akkurat Kjærstad sitt syn på korleis ein skal fortelje skin for mykje gjennom i triologien, noko som for meg gjer at det går utover det som for meg er substansen.

Hmm nå har jeg ikke lest denne boken, men når en bok ikke fenger blir man litt opphengt i andre ting f.eks. setningsoppbygningen.

Det skjønner jeg godt,selv om jeg ikke alltid gjør det. Men det jeg syntes var fasinernede her var formuleringen uten substans og innhold. Det var en interessant formulering om Kjærstad.

Men synes man det er kjedelig, skjønner jeg godt at man finner flere ting å irritere seg over.

Ein kan vel vri og vende på det også, og tenke seg at måten ein skriv på kan gjere ting kjeisamt og ikkje omvendt, at ein byrjar å studere språket fordi forteljinga ikkje fengjar?

Det tror jeg du har helt rett i.

Forresten Holgei. God litteratur kjenneteiknast av at vi har sterke meiningar om den anten det er i ei positiv eller negativ retning, det er litteratur som gir oss sterke kjensler, gode eller dårlege. Slik sett er det mykje som tydar på at Wergeland-triologen er god litteratur, for dei som sett pris på Kjærstad sin stil :)

Enig!!

Jeg var så fascinert av Jonas Wergeland! Jeg syntes stadig jeg så skyggen av kjente mennesker i politikk og media, men så var det liksom ikke dem likevel. Og grepet med ulik forteller i bøkene er så genialt!

Men jeg husker såpass mye av bøkene (fordi de gjorde stort inntrykk på meg) at jeg må vente litt før jeg tar en ny runde.

Jeg har prøvd flere ganger, men jeg får det ikke til. Det stopper av seg selv, jeg får det rett og slett ikke til. Men jeg har tenkt at jeg skal prøve igjen. Det er flere år siden sist. Kanskje det fenger nå?

Eg forsøkte for mange år sidan, og slutta etter nokre kapittel. No forsøkte eg meg på lydbok, og det kokte ut, kom litt lengre. Er så mange som har tilrådd den, kanskje det berre er å vente på rett stad og tid?