Oh yes, en verdig avslutning på den beste trilogien på svært lenge. For glemsomme personer som meg, er det en trøst at viktige elementer fra de tidligere bøkene flettes inn i handlingen uten at det virker kunstig. Boka skjemmes av en del trykkfeil, det er synd. Det er faktisk ikke greit å blande navnene Erik og Elias i denne fortellingen...
En helt ok krim som tar seg opp utover i historien, men er ikke så glad i grepet med at en av bipersonene i serien har fått synsvinkelen her. Blir liksom litt påtatt for meg.
Skikkelig spennende bok om to fettere som tilbringer sommerferien på Helgelandskysten. De følger ikke onkelens anvisninger om hvor det er lov å dykke, og under et dykk finner de et vrak som de tror må være et krigsskip fra andre verdenskrig.
Forfatteren har skrevet skikkelig klaustrofobiske skildringer om oppholdene under vann, og tåke, storm og fraflyttede bygder bygger opp til en skummel finale.
mtrette siterer Harpesang av Levi Henriksen (side 278)
11:09, 23. november 2014* Ingen har det som favoritt.
Den store kjærligheten trenger ikke ta mer plass enn to hender som ligger ved sida av hverandre i baksetet på en bil.
Findus siterer Blodspor i Klondike av Johan B. Mjønes
09:35, 21. november 2014 Ingen har det som favoritt.
En storm er på vei. Og den dagen vil komme da folk vil spørre, hvordan var det mulig å leve så stort, og la så lite bli igjen til de som kommer etter?
Å halleluja, for en bok! Jeg er helt forelska i den - jeg som vanligvis ikke liker kjærlighetsromaner i det hele tatt sitter og ser på den med et salig smil og hjerter ut av øynene...
Joda. Forsåvidt spennende, men de ulike delene av historien henger ikke godt nok sammen til at det blir så intenst som jeg ønsker meg.
Den irske jenta Eilis får ikkje jobb i Irland, og får hjelp til å reise, bu og få seg jobb i Brooklyn, USA. Gjennom den fine forteljinga om Eilis sin kvardag, får vi innblikk i heimlengt og om å bli vaksen, og ikkje minst om vanskelege val og å ta konsekvensane av dei vala ein tek. Lesaren får også innblikk i amerikansk historie på 1950-talet. Boka er svært godt skriven, og er vanskeleg å leggje frå seg.
I brevs form skriv forfattaren til den yngste sonen som har autisme og ADHD. Her kjem det fram korleis sonen si diagnose pregar familien i eitt og alt, og korleis ho påverkar sonen og foreldra sitt forhold til andre i familien. Faren sine tankar om guten si framtid, og om parforholdet mellom mor og far kjem også fram. Boka er sår lesnad, men gjev breitt og godt innblikk i korleis det er å vere foreldre til eit barn med autisme.
Dette er Linda Eide sine telefonsamtalar med mor si om korleis ting var då mora var liten, og korleis ting var då Linda sjølv var liten. Ho skriv godt og morosamt, men det er også svært interessant når ho samanliknar ordningar og haldningar i dagens samfunn med korleis ein løyste og kva ein meinte om dei same tinga frå 1950-talet og framover. Dette er sjølvsagt ei personleg bok, og ein del av det som kjem fram kan synast som personleg synsing, men det er snarare ein styrke enn noko som svekkar boka.
Eg-forteljaren er ei kvinne, eg vil tippe ho er i syttiårsalderen. Ho har vore gift med Simon sidan dei var heilt unge, og dei har tre barn saman. I det siste (det kjem ikkje fram kor lenge det har pågått) har Simon slutta å snakke. Kona trur det er eit val han gjer, og gjennom boka kjem det fram mange episodar frå livet deira og val dei har gjort som kan ha ført til at Simon har valt å bli taus. Forfattaren skriv sårt og vart om misforståingar, fortiing og manglande kommunikasjon mellom ektefeller. Ho skriv verkeleg godt. Vann fortent nordisk råds litteraturpris 2012 for denne boka.
Handlinga går føre seg i Mississippi, USA i 1946. Gjennom stemmane mange av dei som er tilknytta garden, får vi eit bilete av korleis det var i Sørstatane på denne tida, ei tid prega av rasisme og Ku Klux Klan. Vi møter Laura, byjente som har gifta seg med Henry som er frå gard, ektemannen Henry, broren hans James, Florence, som hjelper dei i huset og sonen hennar Ransel, som har kjempa i verdskrigen for USA i Europa og fått oppleve samfunn der han vert respektert som mann, ikkje sett ned på som svart. Vakkert, trist og sterkt. Kan anbefalast!
Året er 1852. Helen Davenport er ugift og jobbar som guvernante og huslærar for ein velståande familie i London. Ein dag les ho ei annonse i menighetsbladet om at ein mann på New Zealand ønsker å kome i kontakt med ei han kan gifte seg med. Helen tenkjer seg godt om, men bestemmer seg etter kvart for å skrive til mannen.
Samstundes vert den engelske rikmannsdottera Gwyneira Silkham på spesielt vis lova bort til sonen av ein såkalla sauebaron som også bur på New Zealand.
Dei to kvinnene reiser på same båt over havet til det nye landet sitt, vert kjende undervegs, og får eit nært og godt vennskap. Framme i det nye landet vert ikkje livet slik nokon av dei hadde tenkt.
Dette er ei sterk historie, og ei bok som det er vanskeleg å leggje bort. Her får vi både ei familiesoge over mange generasjonar, samt innblikk i kolonialiseringa av New Zealand og maorikulturen.
Dette er ei rar bok. Heldigvis er ho tjukk, og heldigvis er ho bra skriven, for det tek tid å setje seg inn i eit univers der hovudpersonen Golden Richards har fire koner og 28 barn. Som ein kanskje kan tenkje seg, vert det i ein slik familie ein del forviklingar. Heldigvis møter vi ikkje stemmane til alle desse 32, men vi ser familien gjennom hovudpersonen (far i huset), yngste kone og det av barna som slit mest med å tilpasse seg ein slik storfamilie. Det er sår og sær lesnad, men det er ei bok eg vil anbefale!
Silvana og den åtte år gamle sonen Aurek kjem frå Polen til England etter den andre verdskrigen. Dei har levd i årevis i skogen, på flukt frå soldatar og krig. I England ventar ektemannen, som har hatt sine eigne redslar i krigsåra. Dette er ei sterk historie om krigen, og kor vanskeleg det kan vere å finne tilbake til kvarandre etter at alt er over. Ho handlar også om kjærleik og tilgjeving og om sterke band mellom mor og son.
Den berømte malaren Amadeu Lax er død, og huset hans byggast om og skal gjerast om til museum. Barnebarnet til Lax, Violeta, er kunsthistorikar, og har reist til Barcelona frå Australia for å kome med råd i forbindelse med ombygginga og eit kunstverk som er malt direkte på veggen i huset. Historier både frå notid og fortid vert fortalde om kvarandre i romanen, og etter kvart vert familiens løyndommar avdekka, nokre av dei svært grufulle. Romanen er spennande og lettlesen. Kan anbefalast!
Nederland på 1960-talet. Hovudpersonen Veronica er i opprør mot foreldra og det etablerte. Ho avsluttar skulen før tida, og tek til med å jobbe som modell. Sidan søker ho seg inn på teaterskulen. Boka vekslar mellom å fortelje frå fortida, då Veronica var ungdom og budde i Amsterdam, og ein notid (frå 1970-talet) der ho har brote forholdet sitt til ein mann og er på reise heim frå Israel. Forfattaren skriv på ein måte som gjer at ein trur på forteljinga, sjølv om det vert vist fram fleire miljø som kan vere svært fremmande for lesaren. God bok frå ein av mine favorittforfattarar.
Dette er ei lita perle av ei bok. Ein lettlesen roman på bare kring 60 sider. Forteljinga startar med at eg-personen, ei ung kvinne, finn ein kasse med ei sag og ein boge på loftet heime hjå mora. Mora veit at kassen tilhøyrde far til den unge kvinna, men elles veit også ho lite om dette. Forteljinga er elles ei forteljing om om oppveksten til kvinna, og om far hennar. Ei sterk historie, der både det som vert fortald og det som ikkje vert fortald er viktig. Varm og fin, men også sår roman.
Mari Nordø Lommelun som svar til Mari Nordø Lommelun :
18:07, 11. november 2014 Diskusjon: Mari Nordø Lommelun om Larrys botaniske studier av Lars M. Aurtande av Lars M. Aurtande
Skjønte i dag at denne oppfattes som bildebok for barn der ute i den virkelige verden. I mitt hode er det så selvsagt at det er tegneserie for voksne, at noe annet ikke hadde falt meg inn. Som bildebok: ubrukelig! Som tegneserie: Fortsatt fascinert...
Sist sett
