Bokelskere.no

Det er ikkje alle som klarer å stå dette løpet det er å vere eit menneske

Håkon har den uvanen at han er på nettet kvart andre minutt, same kor han er. Han fiklar og fiklar med den telefonen så ein skulle tru det var eit kvinnfolk han hadde mellom hendene

Vi har ikkje tilgang til det som står like framfor oss

Han kom hardt inn i livet vårt, det er slik eg tenker på det. Det var ikkje greitt, alt i alt, det har skapt mykje uro og like mykje vondt, og vi står mørkare igjen, ikkje lysare, sidan det heile begynte.

Jeg var luft og jeg var jord
Jeg var så mye
jeg ikke er lenger

Du kan se det på fotografiene
som finnes av meg fra den tiden

Jeg er ikke til å kjenne
igjen

Jeg er ikke
min nærmeste

Den tanken har erobret meg
med sterkere og sterkere kraft
i det siste

Altså: klarere ser jeg dere
meg selv får jeg ikke øye på

Vi prøver av og til
å se oss selv
fra utsiden

Ingen
er i stand til det

Ingen
ville heller
maktet det synet

Nokre sekund flaksar forbi oss menneske, andre er tjukke, svellande.

Han er skikkeleg utdatert, far.
Det er vel derfor eg og mor mi likar han så forferdeleg godt.
Som om han var eit steingammalt tre i hagen vår.

Vi menneske et fødde frie og vi er fødde vakre, så korleis kan det ha seg at nokon kan finne på å ta den fridommen og venleiken frå eit lite barn.