Bokelskere.no

Jeg ser for meg hvor lang tid livet til bestemor strekker seg over. Alt hun har fått gjort, men også ikke gjort. Ingenting er så konkret som et levd liv.

Han bruka alltid å vakne fyrst, og så kunne han liggje på puta si med ansiktet vendt mot meg og berre sjå på meg heilt til eg vakna. Og når eg slo opp auga og spurde han kvifor han låg og såg på meg i staden for å stå opp og gjere noko fornuftig, svara han berre at å liggje å sjå på meg akkurat då var det mest fornuftige han kunne gjere.

Bestefar,vi huske klemman dine,
kinna dine va varm og ru.
No e du i drømman våres, bestefar,
når vi sovne, våkne du.

Konsentrasjonen i bestefars ansikt minte meg om årringene i et felt tre. Stillestående rynker med tydelige former.

Eg trur eg visste det der og då. At han aldri skulle dra ifrå meg. I alle fall ikkje til nokon andre, eg såg rett inn i han, og der såg eg at det var eit rom for meg, og det rommet passa ikkje til nokon andre, og kan hende var det ikkje nokon andre som såg det heller.

Jeg husker en av favotittkommentarene hans, som han alltid kom med når slekta vår var samla til julemiddag og vi andre hadde spist opp to porsjoner og var stappmette. -eg har berre fylt opp holtanna, eg, sa han. Så forsynte han seg for tredje gang.