Bokelskere.no

Le Mort joyeux (norsk: Den lykkelige døde)

Dans une terre grasse et pleine d'escargots Je veux creuser moi-même une fosse profonde, Où je puisse à loisir étaler mes vieux os Et dormir dans l'oubli comme un requin dans l'onde.

Je hais les testaments et je hais les tombeaux; Plutôt que d'implorer une larme du monde, Vivant, j'aimerais mieux inviter les corbeaux À saigner tous les bouts de ma carcasse immonde.

Ô vers! noirs compagnons sans oreille et sans yeux, Voyez venir à vous un mort libre et joyeux; Philosophes viveurs, fils de la pourriture,

À travers ma ruine allez donc sans remords, Et dites-moi s'il est encor quelque torture Pour ce vieux corps sans âme et mort parmi les morts!

Å frie mann, du elskar havet til kvar tid!
Havet er din spegel. Der kan du følgje
sjela di som roleg rullar i kvar bølgje.
Din ande er ein avgrunn, ikkje mindre vid.

Du kastar deg med fryd i bildets opne fang,
du femnar det med auge, sinn og armar,
og gløymer eigen angst når bølgjer larmar
med lydar frå ein meir ubendig klagesang.

Å veggur! Strenge Gud, så kjenslelaus i livet,

som med din finger peikar trugande: "Hugs på"

Dei tunge Sorger i di skræmde hjartekrå

vil snart stå dirrande som piler i ei skive.

Den lyse Gleda imot horisonten glid

som ei sylfide når ho dansar etter lyden,

kvar augneblink forsluken tar sin del av fryden

forunt kvar mann på jord med tilmålt tid.

Tre tusen seks hundre gonger gjennom timeglaset

rår Sekundet: Ikkje gløym! - Ver rask, med røysta bar

som insektsumming, tikkar Nået: Ég er det som Var,

og eg saug blodet or deg med min skitne nase!

Remember, du din sløsar! Esto memor! Hugs på!

(Mi strupe av metall kan meistre alle måla.)

Minutta, dumme dåre, med dei gøymde mudderhola

har edle årer du kan hente gull ifrå.

Hugs på at Tida grådig sigrar under spelet

og utan fusking vinn kvar gong, i alle trekk!

Og dagen svinn og natta veks, å hugs med skrekk,

mens timeglaset minkar, tørstar gjelet!