Det har vore tre hundreåringar her før meg. Henry, som fylte i fjor og døydde tre dagar etterpå. Borghild fylte for eit par år sidan, ho rakk til og med å bli hundre og to før ho pakka ned hårrullane for godt. Og så var det Solveig, som fylte hundre det året eg kom ned hit. Ho døydde dessverre midt i eit kakestykke eit par veker seinare, hadde akkurat ført skeia opp for bit nummer tre, så kom det ein gurglelyd, og hovudet hennar datt på tallerkenen, kremen la seg i det nykrølla håret. Eg trur ikkje det var kaka si skuld. Men god var den ikkje.
Sist sett
