Grei forteljing om nokre månadar i livet til ei tenåringsjente i ein drabantby i Oslo. Hovudpersonen Mariana fortel i første person. Det er ikkje urimeleg å anta at det finnest mykje av forfattaren Maria Na varro Skaranger i Mariana. Mykje av forteljinga kjennest truverdig, og sjølv om eg har vakse opp i ei tid, ein geografi og eit miljø som skiljer seg ganske mykje frå dette så gjeng det likevel an å finne att kjensla av å vere tenåring.

Språket Skaranger nyttar i boka har fått mykje ros. Det er munnleg, prega av slang, og av språkblomar som veks fram i innvandrarmiljø. For min del fungerte det ikkje så bra. Eg tykkjer ideen er god, men av ein eller annan grunn sat eg heile tida med kjensla av at desse språklege raritetane var litt for oppkonsturerte og tilgjorde. Dette trakk nok eit auge frå terningkastet eg gav til boka.

Eg reiknar med at eg ikkje høyrer til i dei fremste målgruppa for boka. Likevel var det grei og underhaldande lesing. Lettlest og kort, med andre ord lav risiko for å kaste bort tid dersom boka ikkje fell i smak. Eg ser at forfattaren er på trappene med ei ny bok, eg har ikkje funne ut noko meir om den men tittelen tyder i alle fall på at Skaranger beveger seg over i eit anna spor enn det frå debutboka. Skal bli spanande å sjå.

Når ein les om all denne drepinga på Island, så kan ein undrast over at der trass alt har ovelevd mange nok menneske til å stable på beina eit fotballag. Samstundes så synest det ikkje så underleg at eit fotballag frå Island er mellom dei mest hardtarbeidande og oppofrande ein har sett.

Men attende til boka, den fortel ei dramatisk ættesoge som strekker seg over nokre få generasjonar. Dei som fortalde, og dei som seinare skrev ned desse sogene la stor vekt på at det blei gjort greie for identiteten til personane dei handla om. I mangel av personnummer så får ein derfor ei utlegning om slektstreet til dei involverte, kanskje også ispeidd nokre anekdoter. Det forunderlege er at etter side opp og side ned med slektshistorie, så dukkar det opp korte handlingsmetta avsnitt. Her kan dei mest dramatiske hendingar, som isolert sett burde kunne vere stoff til ein eigen mursteinsroman, bli nøkternt redusert til nokre få korthogde linjer. Aner ein ein slags barsk «understatement-humor» bak desse framstillingane?

Enkelte av hendingane er av slik karakter at det er freistande å tenke at dei har blitt overdrivne gjennom muntlege overleveringar. Her tenker eg kanskje spesielt på nokre av bragdene til Skarphedin. Meir lit kan ein kanskje feste til skildringane av rettspraksisen på Island på denne tida. Dette var tidvis fornøyeleg lesing, sjølv for ein som ikkje er spesielt interessert i jus. Taktikken med å trenere rettssaker ved å vise til formelle feil er visst ikkje noko ein har kome på i nyare tid.

Islandske ættesagaar har nok ikkje blitt nokon ny favorittgenre med denne boka, men det var likevel grei og interessant lesnad. Om ikkje anna så kan det vere bryet verdt å lese den for å minne seg på at haldningane våre til hemn og drap har betra seg litt dei siste tusen åra.

Nei, eg veit ikkje. Dette er så vidt eg kan forstå ei bok eg burde like særs godt. Truverdige historiske kulisser. Dramatiske hendingar. Intriger og mysterier. Underforklart. Ei forteljarstemme som er ond utan å innsjå det sjølv. Men, nei. Eg har vondt for å peike på kvar det svikta for meg, men eg greidde ikkje å la meg rive med i denne historia.

Forteljaren er Desiderius, ein døyande spansk inkvisitor, som tenkjer attende på det fyrste ordentlege oppdraget sitt og korleis det feila. Som ung og ærgjerrig geistleg ivra han etter å vere den flinkaste til å fremje den sanne og rette læra, helst så bokstavtru som mogleg. Når det ryktast at djevelen er laus på eit nonnekloster i ein avsidesliggende del av Nord-Spania, gjer han det han kan for å bli den som får take hand om saka. Men det er litt av ein floke å finne ut av kva som eigentleg har skjedd, og bakgrunnen for det. Her krevast det grundige intervju med alle involverte, og inkvisisjonen sine intervjumetoder kan jo til tider vere ganske interessante. Undervegs kjem det også fram opplysningar om hovudpersonen sitt eige opphav.

Hovudpersonen burde vere eit særs interessant objekt for ein psykologisk analyse. Er det bakgrunnen som bortsatt til eit kloster som gjer at han strevar så fælt med å vere den flinkaste i alt? Og forstår han at gjerningane som skal drive bort vondskapen i seg sjølv er vonde? Og kvifor reagerer han så voldsomt på sine eigne kjønnsdrifter? Men, av ein eller annan grunn mista eg interessa for heile personen undervegs i boka, og kjem ikkje til å bruke så mykje energi på å gruble på dette.

Eg las denne boka saman med gretemor sin lesesirkel, diskusjonstråden for boka er her. Heldigvis var det fleire av dei øvrige deltakarane som fekk betydeleg meir ut av boka enn det eg gjorde.

Vi er i ei fjern framtid, der menneska har fjerna seg frå naturen og underkasta seg eit regime basert på rein matematisk logikk. Ingen har namn, berre eit ID-nummer. Alle har uniform. Samfunnet er uhyre transparent, i bokstaveleg forstand, i og med at alle bygningar er laga av eit gjennomsiktig glas-liknande materiale. Og systemet har full råderett over individa, mellom anna er «primitive» behov som seksuelt samkvem regulert på minneleg måte, utan at konstellasjonar av typen «familie» treng å oppstå.

Her møter ein D-503, ein trufast slitar for systemet og sjefskonstruktør for det fantastiske romskipet «Integralet» som snart er ferdig. Men så blir han merksam på den mystiske I-330, etter kvart fascinert av henne, og til og med lokka til å gi seg ut på ulovlige aktivitetar som å finne ut av kva som er på den andre sida av muren som omkransar byen dei bur i. Her ligg det an til konflikter på fleire plan.

Ein kan kanskje hevde at denne boka, som kom ut på 1920-talet, er mellom dei mest innflytelsesrike i å forme dystopi som litterær genre, i og med at den virkar å ha vært inspirasjonskjelde for meir kjende verk som 1984 og Brave New World. Boka var oppe til felleslesing i den dystopiske lesesirkelen, det var delte meiningar om kor god den var. Sjølv likte eg den godt, terningkast 4 var kanskje litt strengt, det skuldast nok først og fremst ein del sekvensar av draume- eller mareritt-aktig karakter som eg sleit litt med å forstå. Men for den som er glad i gamle sci-fi og dystopi-bøker så meiner eg likevel denne boka bør vere obligatorisk lesing.

Morten Strøksnes er glad i å fiske, og han er glad i å fortelje. Når ein då har skriving som levebrød kan det virke som ein god ide å skrive ei forteljing om ein fisketur. Og når fisketuren er av det smått spektakulære slaget så kan det lett bli ei god bok utav det. Og det blei det.

Håkjerringa er ein ganske stor fisk som lever på djupna i Nord-Atlanteren. Der tek den livet med ro, og det har den tid til for den kan bli fleire hundre år gamal. Og sidan den smakar fælt, ja, rett og slett er giftig, så treng den stort sett ikkje om å uroe seg for å bli fiska. Men ein og annan finn på at dei skal prøve å fiske den likevel, om ikkje anna enn så fordi det er vanskeleg. Og det er gjerne nettopp derfor Strøksnes og kameraten Hugo Aasjord vil prøve å fiske den.

Som undertittelen antyder så gjeng det ikkje på første forsøket. Ikkje på andre heller, enn seie det tredje. Men om det lukkast eller ikkje blir etter kvart ikkje så viktig, for fisketuren er nesten som eit påskot til å fortelje om havet, og om kystkultur. Og her pøsast det på med interessante faktaopplysningar, kuriøse anekdotar og nydelege natursklidringar, alt med varierande relevans for sjølve fisketuren.

Jau, boka var god og underhaldande. Og opplysande. Eg måtte slå opp i wikipedia ein del gangar, samt Google Maps, Streetview, etc for å sjå scenene for meg og suge til meg meir av stemninga. Nei, eg blir nok aldri noko båtmenneske eller noko til fiskar. Men det er moro å lese om andre som har glede av det.

Grei Trondheims-krim frå Jørgen Brekke denne gangen også. Og velkomponert, ikkje minst. Forfattaren er god til å porsjonere ut handlinga i høvelege doser, og dette med å fortelje langs ulike tidslinjer har han taket på.

Det er Odd Singsaker som er helten igjen. Historia denne gangen er kanskje litt mindre vidløftig enn i enkelte av dei andre bøkene, men likevel underhaldande nok. Singsaker og Felicia Stone skal på hyttetur, og skulle du sett, når dei kjem fram så heng der eit lik i taket. Parallelt så får ein historia om ei anna drapssak frå nokre år tilbake, der Singsaker var i ferd med å oppdage løysinga nett i det han blei innlagd med hjernesvulst. Og løysinga forsvann saman med svulsten.

Av andre ingrediensar så kan ein nemne ein professor som blir intim med ei av studinene sine, det er jo ei brennheit type problemstilling i desse meetoo-tider. Men vedkomande professor kunne kanskje skulde på at han blei forheksa, for jenta er nemleg aktiv i ein wicca-kult. Og dette med hekser og okkultisme får ganske mykje plass i boka.

Skulle Brekke finne på å gi ut fleire bøker om Odd Singsaker så har han ein sikker kjøpar i denne lesaren. Sidan eg har budd i Trondheim i mange år er det ekstra artig å lese desse bøkene. Og det er heller ingen ulempe at bøkene stort sett er gode. Køyr på, Brekke!

Det har jo blitt så populært å poengtere slike ting dei siste dagane, så eg nemner innledningsvis at dette er del to av Naguib Mahfouz sin Kairo-trilogi.

Det har gått nokre år sidan handlinga i førre bok kulminerte med Den Egyptiske revolusjonen av 1919, og livet har kome nokonlunde i gjenge att for familien el-Gawwad. Dei tre eldste borna til Ahmed har forsynt familien med eit knippe barnebarn, som skaper liv og røre i huset. Men det er kanskje i størst grad yngstesonen Kamal som er hovudperson i denne boka. Han er håplaust forelska i søstera til ein studiekamerat frå ei rikmannsfamilie. Og apropos røre, det greier sanneleg far Ahmed og eldsteson Jasin å sørge for når dei utan å vite det kurtiserer same dama. Her var det tidvis stor humor, i det minste for lesaren.

Den politiske utviklinga i Egypt på 1920-talet er eit viktig bakteppe for boka. For den som ikkje er uvanleg godt opplyst om temaet frå før så vil her nok vere ein del namn å forhalde seg til som vil krevje wikipedia-oppslag eller liknande dersom ein skal henge med på denne delen av historia. Sjølv gjorde eg dette berre i liten grad, og kan såleis ha gått glipp av eit og anna poenget undervegs. Men i såfall så gjorde det ikkje så mykje, for her er nok å glede seg over i denne boka. Mahfouz har skapt eit knippe levande romanfigurar, kvar med sine tydelege karaktertrekk, og lesaren kjem ganske nært innpå mange av dei. Som i den første boka tykte eg at forteljarstilen innimellom kunne bli ein tanke langdryg, men alt i alt var det ei givandes bok å lese.

Denne boka kom eg over litt tilfeldig. Etter å ha latt meg begeistre av opplesaren Elizabeth Klett på gratisnettstaden Loyalbooks så leitte eg etter bøker ho har lest inn, og la merke til denne boka som virka interessant. Kanskje spesielt det at forfattaren Nella Larsen har dansk familiebakgrunn, og mellom anna skriv om noko så uvanleg som å vere farga immigrant til København på 1920-talet.

Langt på veg er nok motivet for forteljinga, og også mykje av handlinga, sjølvbiografisk. Tilliks med forfattaren har hovudpersonen i boka, Helga Crane, dansk mor og ein far av afrikansk opphav. Ein møter henne som lærar i sørstatane i USA. I eit sterkt segregert samfunn der ein er anten svart eller kvit så slit Helga med å finne seg til rette, og flytter til Chicago og etter kvart til Harlem i New York. Til og med til København, som nevnt. Helga er ei attraktiv og intelligent dame, men uansett kvar ho slår seg ned så er det noko som manglar. Ho føler at ho aldri passar inn, same kva ho gjer.

Boka er godt skrive, sjølv om eg av og til fekk kjensla av at hovudpersonen nesten leita etter motiv for å falle utanfor. Dette er den eine av to romanar som Larsen gav ut. Den andre heiter Passing, og skal tematisk ikkje ligge så langt unna Quicksand. Og sidan det er Elisabeth Klett som er opplesar på denne også så held eg det for sikkert at eg kjem til å lese denne med tid og stunder.

Den bortskjemde jentungen Mary Lennox bur i India, med foreldre som ikkje bryr seg større om henne, og oppvarta av tenarar som er redd henne fordi ho hundsar dei. Men så bryt det ut ein kolera-epidemi, foreldra døyr og dei av tenarstaben som ikkje også døyr har alt stukke av. Den niårige jentungen blir derfor sendt til England, der ho skal bu hjå ein onkel ho aldri har møtt, på eit gods på heiane i Yorkshire.

Onkelen bryr seg heller ikkje større om jentungen, han er uansett stort sett bortreist. Men Mary, som enno har vanskeleg for å bry seg om noko anna enn seg sjølv, kjem på talefot med den gamle, sære gartnaren Ben Weatherstaff, samt med den sympatiske unge hushjelpa Martha. Martha har ein yngre bror, Dickon, som er veldig opptatt av alt levande liv, og kan alt som er verdt å vite om flora og fauna på heiane. Gjennom Ben og Dickon våknar Mary sin interesse for andre levande skapningar enn seg sjølv. Når Mary så kjem over nøkkelen til ein løynleg hage til godset, og også oppdagar at ho har eit sjukeleg søskenbarn som er bortgøymd og isolert i ei fløy av herskapshuset så legg det grunnlaget for ein passe dose av eventyr og spaning i denne forteljinga.

Jaudå, det er ei fin forteljing om ein jentunge som endrar seg og veks i løpet av boka. Og i tillegg til å sjølv bli eit meir sympatisk menneske i løpet av boka så evnar ho etter kvart også å gjere livet betre for dei rundt seg. Reint oppbyggeleg, var det. Eg høyrde denne som gratis lydbok på Loyalbooks, med ein god opplesar. Fin underhaldning på lange og kjedelege bilturar.

Akk, denne kjærleiken. Han er ikkje heilt til å lite på alle tider. Og dette synleggjer Jacobsen i denne forteljinga frå 1700-talet.

Barbara er, i allefall i det ytre, ei av dei meir attråverdige damene i Tórshavn på Færøyane. Ho har alt vært gift to gangar, begge gangane med ein prest, og begge gangane blei ho enke. Mange lastar Barbara for dødsfalla til ektemennene sine. No kjem det ein ny prest, den unge Herr Poul, til Færøyane. Det er vel ingen grunn til at han ikkje skal forelske seg i Barbara?

Boka femner mykje vidare enn dette. Her er eit rikt persongalleri som er levande skildra, ein får eit truverdig innblikk i levemåten på 1700-talet, og ein får også ein viss kjennskap til natur og geografi på Færøyane. Ikkje minst blir det tydeleg kor prisgitt menneska er naturkreftene i dette vesle øysamfunnet. Ein får også eit døme på korleis eit lite samfunn kan bli sikra større genetisk variasjon i ein fart.

Attende til tittelrolla; det er ikkje lett å bli klok på Barbara. På den eine sida framstend ho som ei sterk og sjølvstendig dame som hevar seg over folkesnakk, bryr seg katten om konvensjonar og i tilleg både er arbeidssam, vennleg og hjelpsam. På den andre sida virkar ho å vere eit viljelaust offer for sine egne skiftande kjensler. Her har forfattaren skapt ein kompleks og interessant romanfigur. Eller kanskje er det ikkje han som har skapt henne fullt ut, i følge wikipedia hevdast det at Barbara er modellert etter Jacobsen sitt søskenbarn som han var ulukkeleg forelska i. Men uansett om det var sånn eller slik, det var interessant lesnad.

Vi las denne boka i Lesesirkelen av 2014, det virka som om dei fleste av dei som var med på felleslesinga tykte det var ei god bok. Meg sjølv inkludert.

Skal tru om denne historia gjekk som TV-serie på 1970-talet ein gang? Eg har eit vagt minne i den retninga. Uansett, ein er i London i 1547, det er Henrik den åttande som regjerer. Tronarvingen er den unge prins Edward. Så har det seg slik at der er ein fattiggut i London, Tom Canty, som utan å vite det er forbløffande lik prins Edward. Lagnaden vil det slik at dei to gutane møtest, Edward inviterer Tom innom gemakkane sine, og for moro så byter dei to gutungane klede. Men ved uheldige omstende så blir Edward, no kledd som ein tiggar, kasta ut frå slottet. Og når Tom, no kledd som prins, prøver å forklare kva som har skjedd, er det ingen som trur på han.

Det er ikkje heilt lett å akseptere premissane for denne ombytinga som truverdige. Men ein får sjå litt stort på det, når det først har skjedd så ligg jo alt til rette for mange absurde situasjonar; Edward som må tilpasse seg livet mellom dei elendigaste av dei komande undersåttane sine, og Tom som må prøve å manøvrere seg gjennom rolla som tronarving. Etter kvart skjer det noko som gjer at det hastar med å byte tilbake rollene, men det er alt anna enn enkelt. Kan dette gå bra?

Alt i alt ei flott og artig bok. Den er nok først og fremst reikna som ei forteljing for barn, men som vaksen (i alle fall reikna i antal år) hadde eg likevel stor moro av å høyre igjennom den. Eg hørde den som gratis lydbok på Loyalbooks, og opplesaren heldt mål denne gangen også.

Forfattaren og filosofen Henry David Thoreau fann ut at han skulle stryke til skogs og leve eit enkelt liv i pakt med naturen. Han strauk ikkje så veldig langt til skogs, så vidt eg kan sjå frå kartet er det ca 2 mil vest-nordvest for Boston sentrum, og rundt ein kilometer frå tettstaden Concord. Men langt nok ut til at han fekk ro og fred til å filosofere over livet, naturen, og menneska. Plassen Thoreau valde å slå seg til på ligg ved eit tjern som heiter Walden Pond, og derav namnet på boka. Han bygde seg ei lita og enkel hytte, der han budde i drygt 2 år, frå juli 1845 til september 1847. Boka kom ut i 1854.

Jaudå, her er mange tankevekkande og gode betraktningar i denne boka, som er lagt opp som ei samling med essay med utgangspunkt i livet i skogen. Kanskje spesielt det første, og lengste, essayet som ber tittelen Economy. Der er også mange flotte naturskildringar frå dei ulike årstidene. Likevel var det ikkje alltid at utlegningane til forfattaren fann gjenklang hjå denne lesaren. Og eg vil ikkje gå så langt som å antyde at det ligg ein dobbeltmoral i å til slutt forlate det enkle og gode livet som ein forfektar, men eg vil likevel hevde at det er meir romantisk å leve «det enkle liv» når ein har høve til å vende attende til eit meir materialistisk eit så snart ein vil det.

Boka høyrde eg som gratis lydbok frå Loyalbooks, opplesaren var flink. Undervegs i lesinga så havna eg også i ein triveleg diskusjon om m.a. vedhogst, og om korvidt Lars Mytting har latt seg inspirere av Walden.

Eg trur eg er i ferd med å bli fan av Edvard Hoem. Dette er berre den tredje boka eg les av han, men det skal bli mange fleire, for du verden så godt og levande han skriv.

Denne boka er ei slags sjølvbiografisk oppvektskildring. Det at den vaksne Hoem greier å leve seg inn i sin eigen barndom er ein ting, men at han greier å la lesaren til dei grader gjere det same er meisterleg. Til liks med mange andre i bygde-norge i etterkrigstida så var barndomen til Hoem prega av begrensa materiell velstand og ein del arbeid. To ting som fall litt utanom normalen var nok å ha ein far som var på reise som lekpredikant i månadar av gangen, samt å som barnsunge vere så bokflink og full av ambisjonar. Prest, meinte han det måtte høve å bli. Foreldra meinte at han skulle take over garden, han var trass alt odelsgut. Ingen av dei fekk rett, til glede for mange bokelskarar.

Boka er ikkje berre ei forteljing om forfattaren og familien hans, men også ei forteljing om eit bygde-Norge i utvikling. Folk får elektrisitet i huset, traktoren tek over for hesten, vegar og samferdsel blir betre, etc. Ein annan ting som gjorde inntrykk var den langvarige innsatsen frå forfattaren sin bestefar for å få reist eit bedehus i bygda.

Etter kvart blir guten ein ungdom, og han ser at vegen hans vidare i livet ikkje berre gjeng ut av barndomen, men også bort frå heimgarden. Snipp snapp snute, men det er fleire Hoem-bøker der ute!

Dette er kanskje den mest vidløftige av Brekke sine bøker med Odd Singsaker i hovudrolla. Det startar med eit funn av eit avkappa hovud på Olav Trygvasson-statuen på torget i Trondheim. Så koblast det inn lause trådar frå førre Singsaker-bok, Menneskets natur, spesielt ei sjelden bok som har kome i Singsaker sin varetekt. Drapet i Trondheim koblast til ei liknande sak i England, og før historia er over så har ein også vært i villmarka i det nordlege Canada. Og som i fleire av Singsaker-bøkene så er der også ei parallell handling som ligg nokre hundre år attende i tid.

Brekke er flink til å sy i saman gode krim-historier, eg kan ikkje seie anna. Og sidan eg har budd i Trondheim i fleire år så er det spesielt kjekt og levande å lese den delen handlinga som er lagt til denne byen. Det er ikkje alt som skjer som er like realistisk, men realistisk nok til å halde spenningsnivået oppe hjå denne lesaren. Forfattaren er også snill nok til å la ein person som i utgangspunktet er ein skurk bli til ein slags helt i denne forteljinga. Er det ein trend i tida? Jo Nesbø gjorde noko liknande i Tørst.

Jaudå, Singsaker er famleis på «må ha»-lista, i den grad det måtte kome fleire bøker om denne politietterforskaren. Og det vonar eg at det gjer (jaudå, eg veit om og har lest Avgrunnsblikk, men eg tenker på bøker etter den). Og for ordens skuld, i tilfelle nokon lurer: Nei, eg trur ikkje det er naudsynt å ha lest Menneskets natur for å få fullt utbytte av Paradisplaneten.

Første bind av ein breidt anlagd trilogi om ei familie i Kairo frå om lag 1917 til 1944. Trilogien er også langt på veg ein leksjon i Egyptisk historie frå denne tida.

Mellom to slott startar imidlertid nesten som eit kammerspel, halvparten av boka gjeng med til å presentere patriarken Ahmed Abd el-Gawwad, dei ulike medlemmene i kjernefamilien, og dei daglege gjeremåla deira. Ahmed er ein god kandidat til verdsmeisterkapen i dobbeltmoral, han og tre kompisar brukar å halde livlege festar om nettene, med sprit, dop og horer, medan han på dagtid er ein streng og gudfryktig famliefar som krev prikkfri oppførsel av familien sine øvrige medlemmer. Og for damene i huset så betyr prikkfri oppførsel mellom anna å halde seg innandørs og ikkje vise seg i vindauget.

Etter kvart trer også den politiske situasjonen i landet tydelegare fram. Landet er under engelsk okkupasjon, men det har vokse fram ei sterk nasjonalist-rørsle. Fridomstrangen leier til demonstrasjonar og streikar, og det kjem til krigsliknande handingar, omtala som Den egyptiske revolusjonen i 1919. Dette får dramatiske konsekvensar for el-Gawwad-familien.

Grei bok, litt langdryg til tider, men med knakande gode personkarakteristikkar.

Forfattaren Jeremy Garnet let seg overtale av venen sin, Stanley Ukridge, til å bli med på å starte opp ein hønsefarm i Dorset. Ingen av dei har peiling på hønsehald, men Ukridge er overtydd om at dette må vere ein kjapp og enkel måte å tene seg styrtrik på. For høner legg egg kvar dag, av egg kjem det kjuklingar, og innan kort tid vil ein ha ein stor hønseflokk som kan produsere fantastiske mengder egg til daglegvarehandelen, heilt av seg sjølv. Det er berre å lene seg bakover i stolen og kike på at pengane strøymer inn.

Det er sjølvsagt ikkje slett så enkelt, noko karane finn ut ved dyrkjøpte erfaringar. Plottet nærmast skrik etter morosame og katastrofale situasjonar, og der er ein del av det. Wodehouse kunne kanskje ha tøyd denne strikken enno lenger, men komikken ligg vel så mykje i den tørrvittige dialogen som i sjølve situasjonane. Som tittelen antyder så er der også ei lita kjærleikshistorie med i forteljinga, det er Garnet som blir forelska i ei ung dame, og framgangsmåten hans for å imponere den komande svigerfaren er slett ikkje å anbefale.

Eg høyrde denne som gratis lydbok på Loyalbooks, opplesaren var framifrå. Eg liker godt dei humoristiske bøkene til Wodehouse, og kjem nok til å prøve å få med meg ei for året eller der omkring.

Ei sjarmerande foteljing om ein stor søskenflokk i Australia på 1880-talet. Eldstejenta er 16, mora døde medan Baby, no 4, var liten, og faren gifta seg oppatt med ei ungjente og der er no eit nytt spebarn i huset. Sistemann blir berre kalla Generalen. Far er kaptein i hæren og er stort sett opptatt med det, stemor er 20 og har forholdsvis lite autoritet over ungeflokken. Dermed ligg alt til rette for sprell og fanteri.

Jaudå, der var ein del skøyarstrekar. Men ikkje heilt på nivå med Emil i Lønneberget, for å ta eit eksempel. Boka skildra samhaldet i søskenflokken ganske fint, og når ei av jentene må reise bort så fører dette til dramatiske hendingar, der søskenflokken i fellesskap prøver å berge situasjonen. Forfattaren har også lagt inn ei tragisk hending på slutten, denne blei i overkant melodramatisk etter min smak.

Eg høyrde denne som gratis lydbok frå Loyalbooks. Opplesaren gjorde ein flott jobb. Boka har for øvrig også blitt omsatt til norsk, og gjeng for å vere ein klassikar innan australsk barnelitteratur.

Nei, eg er ingen diktkjennar. Men eg prøver likevel å bla igjenom ei diktsamling eller to i løpet av året, kanskje klarer eg å utvikle ein sikker teft for denne litteratursjangeren? Eller kanskje ikkje.

Uansett, det var omslaget og tittelen som fenga interessa mi for denne boka. Som hundeeigar så lurer eg straks på kva det er for slags evangelium bikkjene har å forholde seg til. Eller kanskje ein blir bikkjefrelst av å lese den?

Jaudå, dikta har til dels åndelege tilsnitt, med både åpenbaringar og salmar. Ein del av dikta er betraktningar frå eit hundeperspektiv, i andre er det kanskje frå eit menneskeperspektiv, men uansett relatert til hund på ein eller annan måte. Underfundige tekstar, enkelte av dei kjende eg at eg fekk taket på, medan andre sleit eg litt meir med.

Eg er mest glad i dikt med rim og rytme. Det er det fint lite av i denn samlinga. Der er også ein seksjon som har meir karakter av korte prosastykke enn av dikt. Likevel kjenner eg at eg likte innhaldet. Litt av årsaka er nok at eg er veldig glad i vår eigen hund, men hovudårsaka er at eg liker underfundigheiter, å bli satt litt på prøve for å finne meininga. Og det blei eg i denne boka.

Dette er ei samling med forteljingar frå indaren Rabindranath Tagore, som fekk Nobelprisen i litteratur i 1913. Sidan eg prøve å lese litt variert, samt at eg lett let meg imponere av at forfattarar får Nobelpris, tenkte eg at dette måtte vere ei ideell bok for meg. Det var sikkert godt tenkt, men det stemte ikkje heilt.

Det er 14 historer i denne boka, litt varierande lengde, og litt varierande tematikk. Men det var berre unntaksvis at historiene fenga meg. Noko av problemet er nok at eg ikkje forstår samfunnet som blir skildra, dei sosiale kodene som er sjølvsagde i Tagore sine forteljingar er til dels uforståelege for meg. Kanskje hadde eg også ynskt at forfattaren problematiserte kastesamfunnet. Og kanskje er det så enkelt at nokre av historiene var litt kjedelege.

Eg høyrde denne som lydbok på Loyalbooks. Opplesaren hadde ein indisk-klingande aksent, det er mulig at enkelte vil meine dette gjev eit anstrøk av autensitet over opplesinga. Men for meg blei det berre forstyrrande. Alt i alt er Tagore ein forfattar eg set på vent inntil vidare, eg skal vere rimeleg trygg på at eg vil like ei anna bok av han før eg eventuelt gir meg i kast med den.

Den unge Mark Twain fortel om ein snartur frå barndomsheimen sin i Missouri til Nevada. Han skal bli med storebroren sin som har fått ei stilling i adminsitrasjonen der i 1861, og hadde tenkt seg å bli der ei tre månadars tid. Vel, det tok 6-7 år før han kom heim att, etter mellom anna å ha vært på sølv- og gullgraving i Nevada, innom California ei stund, og i tillegg tatt ein tur til Hawaii, eller «Sandwich Islands» som han skreiv.

Han nøyer seg ikkje med sine eigne opplevingar, men sper på med eit vell av anekdoter og forteljingar han har plukka opp undervegs. I følge wikipedia har han også smurt på ganske tjukt angåande sine eigne opplevingar. Men det gjer ikkje noko, for det er så rasande festlig skrive at eg utan vidare ber over med dette. Forfattaren sin tilnærming til eige sanningsgehalt er for øvrig at han i eit kort forord ber om orsaking for at der er så mykje fakta i boka.

For den som likar eventyr, gode reiseskildringar og ein humoristirk penn, så er dette ei bok å anbefale. Sjølv høyrde eg den som gratis lydbok på Loyalbooks, det tok meg litt tid å venje meg til den litt påtatt slurvete stilen til opplesaren, men etter ein times tid var det heilt greit. God bok, og eg må nok lese meir at Mark Twain framover.